Jesteś tutaj: Start / O SZKOLE / PATRON

PATRON

  • Drukuj zawartość bieżącej strony
  • Zapisz tekst bieżącej strony do PDF

Nasz patron ks. Jan Twardowski

 

 Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie.Miał trzy siostry: dwie starsze i jedną młodszą. Sam, gdy opowiada o sobie, mówi, że miał dobre siostry i dobrych rodziców, wzruszające święta. Głęboka pobożność matki dominowała w rodzinie. "Patrzę na swój tak odległy w czasie dom i nie widzę w nim okrutnych ludzi. Nie wyrastałem w strachu przed złem, nie ścigało mnie ono w dzieciństwie ani na jawie, ani we śnie". Wyrastał w dobrej atmosferze. Nazywał siebie rozpieszczonym dzieckiem Pana Boga. Należał do samotników, nie prowadził bujnego życia towarzyskiego. Od wczesnego dzieciństwa pasjonowała go przyroda, zachwycał się wszystkim, co go otaczało, w tym świecie czuł się swobodnie. W świecie ludzi cechowała go nieśmiałość, brak pewności siebie. Bliski kontakt z naturą umożliwiały mu wyjazdy do brata matki, który miał niewielki majątek pod Warszawą. Tam, jako chłopiec, spędzał wakacje. Uczył się rozpoznawać zwierzęta i rośliny, zbiory botaniczne gromadził w zielniku. Uwielbiał książki przyrodnicze i historyczne. Lubił też czytać baśnie Andersena, nie znosił baśni braci Grimm ze względu na zawarte w nich okropieństwa, przemoc. Czytał właściwie wszystko, fascynowała go poezja.

 

Ukończył Państwowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Tadeusza Czackiego w Warszawie. Tam w roku 1936 zdał maturę. Już jako licealista próbował pisać wiersze. W latach 1931-1936 był współredaktorem pisma młodzieży szkolnej "Kuźnica Młodych", w 1937 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w tym też roku wydal swój pierwszy tomik wierszy zatytułowany "Powrót Andersena". Podczas wojny walczył jako żołnierz AK, uczestniczył w Powstaniu Warszawskim.
W 1945 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie (zaczynał w Seminarium w Czubienie), święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1948 r. W 1947 r. ukończył studia polonistyczne, pisząc pod kierunkiem prof. Wacława Borowego pracę magisterską o "Godzinie myśli" Juliusza Słowackiego.
Pierwszą parafią ks. Twardowskiego był Żbików, peryferyjna dzielnica Pruszkowa, pracował tam ok. 6 lat, opiekował się także dziećmi niepełnosprawnymi. Następnie znalazł się w kościele na Żoliborzu, potem w kościele Matki Boskiej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie i w Kościele Wszystkich Świętych przy placu Grzybowskim. Od 1 sierpnia 1959 r. był rektorem kościoła sióstr Wizytek na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Wybrał prowadzenie mszy oraz kazania dla dzieci. Nigdy nie należał do żadnej partii czy związku politycznego, związany był jedynie z "Kuźnią Młodych" jako pismem społeczno-literackim. Uległ legendzie Piłsudskiego, był jego zwolennikiem. Był zawsze optymistą, do tego stopnia, że nie wierzył w rozpoczęcie drugiej wojny światowej. Był przekonany, że do niej nie dojdzie.

 

Po wojnie wydał m.in.: "Wiersze" (1959), "Znak ufności" (1970), "Zeszyt w kratkę. Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi" (1973), "Niebieskie okulary" (1980), "Który stwarzasz jagody" (1983), "Na osiołku" (1986), "Nie przyszedłem pana nawracać. Wiersze 1939-85" (1986), "Sumienie ruszyło" (1989), "Niecodziennik" (1991), "Nie martw się" (1992), "Wiersze" (1993). Jego utwory są przeznaczone dla dzieci, młodzieży oraz dorosłych. Woli jednak pisać dla dzieci. Dla nich przeznaczył m.in.: "Zeszyt w kratkę", "Patyki i patyczki", "Kasztan dla milionera", "Dwa osiołki", "Kubek z jednym uchem". Chciał prostym językiem wyjaśnić dzieciom Ewangelię.
Ksiądz Twardowski był laureatem wielu nagród, między innymi Medalu im. Janusza Korczaka, Nagrody Fundacji Alfreda Jurzykowskiego. W 1996 roku dzieci wyróżniły księdza Jana Twardowskiego Orderem Uśmiechu.Sam poeta nazywał siebie księdzem, który pisze wiersze.

Jan Twardowski zmarł 18 stycznia 2006 roku w Warszawie. Pochowany został w krypcie dla zasłużonych w Świątyni Opatrzności Bożej.

  

Nagrody i odznaczenia: 

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w upowszechnianiu humanistycznych wartości, za osiągnięcia w twórczości literackiej (2006, pośm.)
  • Nagroda PEN Clubu  zm. Roberta Gravesa za całokształt twórczości (1980)
  • Order Uśmiechu (1996)
  • Nagroda Literacka im. Władysława Reymonta (1996)
  • Medal Polonia Mater Nostra Est (1999)
  • Nagroda Złotego Feniksa (przyznana przez Stowarzyszenia Wydawców Katolickich) (1999)
  • Doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1999)
  • Order Ecce Homo  (1999)
  • Nagroda Ikara (2000)
  • Dziecięca Nagroda "Serca" (2000)
  • Nagroda TOTUS (2001)
  • Honorowe obywatelstwo Tarnowskich Gór (2003
  • Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (2005)

 

Twórczość 

Liryka księdza Twardowskiego traktuje zarówno o Bogu, jak i o ludziach i ich problemach. Dobrze widoczne są liczne odwołania i metafory dotyczące przyrody (także jako pochwała stworzenia). Wiersze tego autora często, poprzez apostrofy i inne inne środki stylistyczne, mają charakter modlitewny (np. słowa Boże po stokroć święty, Mocny i uśmiechnięty w Suplikacjach).

 

Złote myśli ks. Jana Twardowskiego:  

 

  • Jeżeli kochasz, czas zawsze odnajdziesz, nie mając nawet ani jednej chwili.
  • Nie płacz w liście nie pisz że los ciebie kopnął nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
    kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno.
  • Można kochać i chodzić samemu po ciemku; z przyjaźnią jest inaczej - ta zawsze wzajemna.
  • Każde głębsze uczucie prowadzi do cierpienia.
  • Miłość bez cierpienia nie jest miłością.
  • Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.
  • Nie bądź pewny, że masz czas bo pewność niepewna...
  • Młodości Bóg folguje, starych błędy karze zaraz, bo mieli czas nauczyć się.
  • Dobro nie ma początku ani końca.